DEPRESYONA GÜLÜMSEMEK....

Hayata karşı isteksizlik ve umutsuzluk belki de mutsuzluğumun sebebini bulması için başkasından yardım istemek için tutum doktorun yolunu. Belki benim kaybettiklerimi o bulur amacıyla. Bir arkadaşım tavsiye etti git dedi ne var bunda. Oysa benim bulamadığım kaybettiğim umudumu o nasıl bulacaktı bunun cevabını da kendime sorular sorarak bulmaya çalıştım ama daha bir derinleşti sanırım keyifsizliğim. Kapısında oturdum doktorun. Sağıma soluma baktım tıpkı ben gibi bir kaç insan daha gelmiş kapıda bekliyorlar. Herkes birbirine acıyan gözlerle bakıyor. Yanımda oturan 17 li yaşlarında güzel yüzlü bir genç kız. Bakıyorum gözlerine sanki gözleri yok sadece derin bir boşluk kondurup gelmiş gözlerinin olduğu yere. Bakınca çukur gördüm içine girmişte sanki çıkamıyormuş yardım için gelmiş buraya. Birisi ışık tutarda belki yardım eder diye. Yanında oturan kadın büyük ihtimalle annesi kadın düzgün bir Türkçeyle kızıyla konuşuyor belli ki haline hayli bir üzülüyor. Kız ise kestirip atıyor annesini '' Bilmiyorum sürekli ağlamak istiyorum ya da sürekli uyumak nedenini bende bilmiyorum ''.Annesi daha da bir üzülüyor inceden inceye ağlıyor belli görmesin diye gözyaşlarını saklıyor. Üzüldüm nasılda güzel bir çocuk. İçerden doktorun sekreteri sesleniyor Sanem Hanım buyurun doktor hanım sizi bekliyor. Kız ayaklarını sürüye sürüye gidiyor odaya doğru annesi de yelteniyor gitmeye ama sekreterin sert ve kesin bir işaretiyle yığılıp kalıyor koltukta.

Yanıma yaklaşıyor .''Kızım daha çok gençsiniz doktora gelecek kadar ne sıkıntınız var ki .'' Gülümsüyorum teyzecim dert yaşa bakmaz ki bak senin kızın ne kadar güzel ve genç onun ne derdi var diyorum '' Üzülen gözlerle bakıyor yüzüme Sanem evimizin tek çocuğu. Biz elimizden geleni yapıyoruz belki de yaptığımızı sanıyoruz. Son iki yıldır içine kapandı. Yemek bile yemez oldu. Kimseyle konuşmuyor. Babasının haberi yok iki defa intihara teşebbüs etti. İki yıldır ilaçlarla sürekli bir uyku halinde nedeni bilmiyorum kendiside bilmiyor DEPRESYON daymış öyle diyor doktoru. İçim acıyor kendimi düşünüyorum ben duruyorum o anda sanki bütün sandalyeler insanlar etrafımda dönüyor. Kendi yaşanmışlıklarım geliyor gözümün önüne. Her şeye direncim fazlaymış gibi gelse de koca dünyada küçücük kalıyorum o anda. Güçlüyüm aslında ama içimde ki o kuyu girdap gibi içine çekiyor beni. Ben direndikçe o ısrar ediyor sanki.Dışardan bakınca kabuğum serttir benim gülümserim ama tersim çok terstir. Pire için yorganı yakarım. Gürledim mi yağmakla kalmaz tufan çıkartırım. Böyle olmasına rağmen teyzeyi ve kızını yakın buluyorum kendime. Biz Teyzeyle günlük sohbetlere geçiyoruz. Nerde çalıştığımı nerde oturduğumu falan konuşuyoruz. Kızı çıkıyor içerden sohbetin bir yerinde yaşlılara özgün bir tavırla kadın bana '' hayatta her şey insanlar için yoluna girdiğinde görürsün diyor '' Ben gülümsemekle yetiniyorum. İyi günler diyip uzaklaşıyorlar ama kızı Sanem gözlerinde ki çukuru da yanında götürüyor. Biraz daha oturuyorum sonra sıra bana geliyor.

İçeriye giriyorum kocaman bir akvaryum var doktorun odasında. Genç bir kadınmış ben daha yaşlıdır diyordum kendimce 35–36 yaşlarında güzel zarif bir bayan karşılıyor beni. Gülümsüyor buyurun diyor elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemiyorum. Hemen kalkıp gidecekmiş gibi krem rengi koltuğa ilişiyorum. Gözüm akvaryumda doktorun sorduklarından çok akvaryumla ilgileniyorum. Dikkatini çekmiş olacak ki sevdin galiba diyor tüm sıcaklığıyla '' evet'' diyorum çok güzeller.Aklımdan geçenleri okumuş gibi suyun sesi huzur verir insana iyi geliyor bana çok güzeller bence de diyor . Birbirimize bakıp gülümsüyoruz karşılıklı. Sende al evine bir tane iyi gelir belki diyor. Ben kendime bakamıyorum onlara nasıl bakacam ölürlerse çok üzülürüm sonra. Biraz daha sohbet ediyoruz doktor hanımla yaşlı teyzenin sorduğu soruların nerdeyse bire bir aynısını soruyor. Bende cevaplıyorum .'' Sana ilaç yazacağım '' İlaç istemiyorum uyumak istemiyorum diyorum ya da bu yaşadığım her neyse geçip gitmesi için ruhsuzlaşmak istemiyorum. Bunlar uyuman için değil kendini daha iyi hissetmen için mecbursun içmeye. Tamam diyorum o zaman az yazın dozajları ağır olmasın .Kadın kafasını kaldırıyor biraz tatlı sert bir ifadeyle anlıyorum işine burnumu sokmuştum .İç sesim bırak yazsın içmezsin almazsın olur biter diyor .15 gün sonra görüşürüz . Ben hemen ayağa fırlıyorum görüşürüz diyorum gülümsüyor bende teşekkür edip ayrılıyorum odadan.

Sokağa çıktığımda tuhaf bir his kaplıyor içimi .Niye gittiğimi bile bilmiyorum o doktora iç sesim sesleniyor hayatta olan her şeyin bir sebebi vardır .Oraya gidişinin de var .Ayaklarım beni bilmediğim bir sokağa götürüyor .Eve dönerken kucağımda iki balık birde küçük bir fanusla irkiliyorum sanki ne zaman aldığımı bilmiyormuş gibi.Eve getirdim ismimler koydum baş köşeye oturttum bu balıkları .Biri ZENCEFİL diğeri TARÇIN çok güzeller .Artık evde 3 kişi olduk akşam kitabımı alıp yerleştim koltuğuma .15 gün sonra iyileşecek miyim kaybettiklerim gelecek mi geriye .''Her şeyin bir başlangıcı ve bir sonu vardır dedi iç ses .Bu da doğdu -büyüdü artık orta yaşını aştı yaşlandığı günler yakın sonu yakın dedi .Gülümsedim yine yeniden GÜLÜMSEDİM daha fazlası gelmiyor ya elimden .Her kapıyı açar diye öğrettiler işte en iyi yaptığım şey GÜLÜMSEMEK onu yaptım gece gece karşılığını bulur mutlaka günün birinde bir yerlerde.....