DÜŞE YAZI/1

Benim saçlarım sevgili ,ne ıtır kokar ne yasemin..Bir sabah kısacık kestirdiğimden beri ,eski kitaplar gibi ağır bir rutubet taşır uçlarında..Belki bir tel saçla ,bir ömrün hikayesi anlatıla bilir.Yada rüzgarla raksına şahitlik eder görenler ,uzun cümleler kurdurur insana.Oysa benim saçlarım rüzgarla savrulacak kadar  uzun olmadı hiç..Ama yinede ben rüzgarları  sevdim.Ben rüzgarları sevgilim hep çok sevdim..

Ne zaman oturup kaleme sarılsam..Seni yazacak kadar parlak olan cümlelerimin yokluğundan şikayetçidir yüreğim..Sayfalarca seni anlatacak tek kelime peşinde koştuğumdan..Benim ellerim sevgili hep kağıt kesiği.Kitaplarla arkadaşlık ettiğimden beri..Uzaktır insanlara kelimelerim.. Benim anlatacak çok şeyim olmadığından hayatım pek renkli sayılmaz..Siyah beyaz film tadında belki..Herkesin kendini bu kadar önemsediği ,bir hayatın içinde benim menzilim '' hiç '' olmak aslında..Bu yüzden  kimsenin bilmediği eski bir kütüphane gibidir yüzüm.. Kendimi ateşlere attığımdan beri için için yanar gözlerim.Benim gözlerim sevgili ,yeryüzüne çok büyük gelir belki.Çocukluktan 'erkek Fatma '' olarak emekli olduğumdan beri.Hiç uslu olmayı beceremedim . Dilimde hep tembel bir türkü ,ağzımın kenarında tütün ..Üstüme sinmiştir hayat.Bu yüzden ; ellerim yüzüm bazen sen kokar ..Hiç tanımamışken hem de seni..