YAŞIYOR OLMANIN DAYANILMAZ AĞIRLIĞI

Emilia-Bıg Bıg World

Kimbilir nerde nasıl sona erecek hikayemiz.Yapamadıklarımız ,yaptıklarımız ve özlemlerimizle.Sahi ilk canın ne zaman yandı senin ,hani annenin sobaya elinle dokunursan yanacağını söylediğin de sırf meraktan , yanan sobaya elini sürdüğün gün mü ?. O yoldan gidersen çok ağlayacağını söylemelerine rağmen bildiğini okuyup o yoldan gittiğin gün mü ? Ödevini yapmadığın da öğretmeninden sınıfın önünde azar işittiğinde mi ? Babandan ilk tokatı yediğin mi ? Hayırlamıyorsun değil mi ? O zaman mutluluktan ayakalarının yerden kesildiği o ilk günü söyle bana.Evcilik oynarken aniden çıkıp gelen o sarışın bebeği ellerine aldığında mı ? annenin sana aldığı o kırmızı elbiseyi ilk giydiğinde mi ? ya da karne hediyesi olarak pembe bisikletin kapının önünde çalan zilini duyduğnda mı ? Bunuda hatırlamıyorsun değil mi ? Öyledir hatırlamaz insan, ilk canının yandığı günü de.En çok mutlu olduğu günü de.Çünkü ; çok diye bir şey yoktur insan hayatında.Hep daha fazlası vardır. Belki o zaman küçük olduğundan ,belki de şimdi hatırlamaya değer bulmayacak kadar büyüdüğünden hiç birini hatırlamıyorsundur..

Hiç unutmam sanıyor ya insan unutuyor aslında ve üstelik binlerce kez düşse de aynı çukura ,bir daha olmaz sanıyor ama oluyor işte.Her tökezleme de ,her düşüşün de eski bir fotoğrafa bakar gibi bakıyor yaşadıklarına ve hep burnunun direği sızlıyor.Ve yüksek sesle şöyle düşünüyor ne kadar da mutluymuşum.Belki insanın asıl canını yakan ,acılarından çok mutluluklarıdır.Defalarca aynı kapıdan geçmek zorunda kalsa da .Aynı kilitleri farklı yöntemlerle açmaya çalışsa da.Hiçbir şey öğrenemiyor insan ,her bir acıdan , mutluluktan ya da yaşadıklarından ders aldığını düşünse de çoğu kez yanılıyor. Çünkü; hayat karşısın da hazırlıklı olunmuyor.En belklenmedik zamanlarda çıkıyor karşımıza en zor sınavlar...

FOTOĞRAF :1X.COM
Not : Çok hastayım ben biri bana çorba yapsın istiyorum çok şey mi istiyorum :( öhöö