SİLÜET

Silüettin önce perdelerin arkasında kahve rengi gözlerinin güncesinde .Tek hecelik sözcükler dizimin de kaybolmaya musait bir hayattan ibarettin sayteydin belkide.Pazarlık götürmeyen bir zamanın kurgusunda oyuncuydun sadece. Beklemekti asıl yoran beni.Kendi evreninde dönmeye alışmış bir yaşamdım . Ta ki gözlerin tenimi delip geçtine ve yüreğimi yakıp kül edene kadar.Değişti (m) dönüştü (m)... Geçmez sandığım yaraların yerini ,yarınların özlemi sardı ..Aklın oyununa uymuş yüreğim anlamamsa uzun sürmedi..

Bir insanı sevmek acıtırmı yüreği.Acıtırmı seveni ,sevilenin gözleri...Uzaklardasın belkide bir bahar tazeliğini yaşıyorsun kendi ikliminde .Oysa kış kapıda.Ben kendi ellerimle kürüyorum kapımda ki karı .Süpürüyorum eskilerimi.Sandıkların içinde gizli kalmış bir ömrün özensiz ,öznesiz günlerini.Yinede özledim seni tenin teni yakmasıydı sanki her buluşma.Bu kadar acırken insan acıta bilirmi başka ellerede kendi yüreğini.Daha çok acısın diye harcarmı ömrünü.

Baharı beklemekten usanmış bir dal yaprak gibiyim.Kendi gölgemden korkar oldum .Ama bir rüzgar eserse .Ah o rüzgar bir esse yaprakta titrer gölgesiyle birlikte.Başka gönüllerin acı tadında demliyorsun yalnızlığını .Anlatmak anlamaktır ... Sen kendini anlattıkça ben kendimi anlıyorum .Sustukça sen bana değil kendine susuyorsun .Usandığında yalnızlığından bir çöl ikindisinde susuzluktan uyuşmuş bir kuş gibi gelip bedenime çarpıyorsun .Bana her çarpışında ben sana kanıyorum aslında.İşte o zaman bir silüet olmaktan çıkıp.Gerçekliğinle bir hatıra olarak kalıyorsun zihnimde.Zamanı geldiğinde hatırlanmak üzere..