EMANETÇİ

Alışmadık zamanlarda çıkıyor karşına hayat..Sen sürüklüyorsun ve hatta sürükleniyorsun başkalarının emanetleriyle birlikte .Sen hayatın içinde kaybolmuş bir bedensin de ruhun gökyüzünde bir yerlerde senin ordan oraya çarpışını izliyor.Neresinde duracağını bilmediğin bir kör ebe oyunun da ebe olmayı daha en başından gönüllü olarak seçmişsin .Oyuncu olma sırası sana geldiğinde kendiliğinden tuzla buz olmuş bir hikayenin kahramanına dönüşüyorsun oyunun beklenmeyen bir yerinde.

Yaşamıyorsun sen ...Yaşıyomuş gibi yapıyorsun sadece.Gökyüzünün kutsanmış maviliğine aldırış etmeden .Başkalarının sana biçtiği rollerin üzerine oturmayan bir elbise gibi duruşunu buluyorsun ansızın karşında.Bu bol pespaye görüntüne aldırış etmeden kendi hikayenin kahramanı olmak yerine başka gönüllerin eskilerini topluyorsun heybende.Hep kıyıda köşede kalmış kırıntılarla avunup kendi varlığını başka ömürlere paspas ediyorsun.Yanacağını bile bile sokuyorsun elini ateşe .O kızıl yalnızlıkta yanarken kendi derin kuyularında belki söner diye yangın daha çok ağlıyorsun sana yakılan ateşin farkındalığıyla.Oysa bir dönüp baksan etrafına .Hayat sana rağmen ,bana rağmen ve olup biten herşeye rağmen durmaksızın akıyor...

Ağlıyorsun heybene koyduğun her bir eskiye ve hatta hayatında bir kez gördüğün insanların emanetlerine bile .Onca aşka ,zamana bir film karesinde gördüğün adama ,kadına herşeye ağlıyorsun belki de ama en çok kendi yaralarına kanıyorsun nedenini niyesini bilmediğin bu kalabalıkta .Heybende kendine yer bırakmıyorsun. Asıl kendi hikayende gülünecek onca anı piç edip.İnatla ağlıyorsun hep başka hikayelerin kahramanlarına...