ZORDUR GEMİLERİ YAKMAK

Bir sabah uymadığınızda her gün yaptıklarınızdan vazgeçmek fikirde de olsa zor gelir insana .Dünün ağırlığını bırakıp yeni ufuklara yelken açmak korkusuzca cesurca kimseye eyvallah etmeden eğilmeden bükülmeden .Her gün yaptıklarımızdan vazgeçip hiç anlamadığınız beklide çocukluk hayallerimizi gerçekleştirmek uğruna başka seçimler yapıp geri dönüşü olmayan bir yamaca sapıp geride bıraktıklarınızı düşünmeden sormadan sorgulamadan önünüze beyaz bir sayfa açmak gerçekten inanılması güç ama imkansız olmayan bir durumdur. Ancak çok zordur..

Biz insanları çoğu zaman alışkanlıkları hayata bağlar. Değiştirilmesin dokunulmasın istediğimiz alışkanlıkların kıskıvrak yakalandığımız bir dairenin içinde dönüp duruyoruz ne içinde mutlu olabiliyoruz nede dışına çıkma cesaretini gösterip hayatın boynumuza geçirdiği ipten kurtula biliyoruz. Yaşamın o sıradanlığına teslim ettiğimiz ömrümüzü hiç umulmadık bir anda değiştirme fikri pek cazip gelmez insanoğluna. Alışmıştır çünkü; her sabah aynı saatte kalkmaya her gün saçını aynı şekilde taramaya derin bir bağlılıkla bağlıyızdır ve kopmasın isteriz yürüyüşümüz aynı duruşumuz aynı hep aynı yöne gidiyoruz galiba hep sadık kalırız alışkanlıklarımıza yeni tatlar denemeye bile karmaşık bir önyargıyla yaklaşırız. Belki de alışkanlıklarımız kendimize ördüğümüz kalınca bir duvar ve biz o duvarlar yıkıldığında çıplak kalmaktan diğer insanlara karşı savunmasız kalmaktan korkuyoruz.

Alışkanlıklarımız bizim hayatla aramızdaki bağı sağlayan kurallarımızdır. Ve kendi koyduğumuz kuralları bir sabah değiştirme fikriyle uyanıp yok saymak bir girdabın içinde kaybolma hissi yaratır insanda.Değişime direnme içgüdüsüyle hareket ederiz hep. Ancak yaşam dediğimiz bu oyunda insanın bazen tüm köprüleri yıkıp kendine yenilerini inşa etme gücünü kendisinde bulması gereken zamanlar vardır. Böyle zamanlarda daha sıkı tutunup hayata alışkanlıkları öldürüp kendisine yenilerini doğurmak zorunda kalır. Bu öyle sancılı bir dönemdir ki önümüzde duran boşlukta boğulmakla boğulmamak arasında kalırız. Eskiye bağlılığımızdan vazgeçmeyiz yeniye alışmak ise en zorudur.

Bazen hiç hesap yapmadan değiştirmek lazım her gün yürüdüğümüz yoldan vazgeçip. Ara sokaklarda neler kaçırdığımıza bakmak gerekir. Belki de şimdi yürüdüğümüz yolun rahatlığını bulamayabiliriz ama dar geçitlerde neler kaçırdığımız görmek için tüm alışkanlıklarımızdan bir sabah vazgeçip beklide şekersiz bir demlik çay yerine pek de alışkın olmadığımız şekerli çayın tadına da varmak gerekiyor. Yâda her gün aynı yöne taradığımız saçımızın denemeden diğer yönde nasılda güzel durduğunu hiçbir zaman bilme şansımız olmayacaktır.

İşte tam da bu yüzden insan kendi hayatının efendisi olmalı. Kendi hayatının efendisi olmayan insanlar başka hayatların kölesi olurlar ve kendi umutlarını doğurmak yerine başka umutlara gebe kalanlar zaman içerisinde körleşir ve gördüğünü sandığı her şeyin aynı yöne bakmaktan ibaret olduğunu anlar kısacası her insan için zordur gemileri yakmak ama yakmadan da diğer lezzetleri tatmanın imkânı yoktur.