5 Ağustos 2010 Perşembe

ACI..!!!




İnsan en çok neyi öğreniyor hayatta. Sevmeyi, terk, etmeyi, unutmayı, anı biriktirmeyi. .Kanatlarıma mavi düşler takıp yolculuğuma böyle devam etmeyi çok isterdim .Zamana değmiyor elim .Değiştirmeye kıyamıyorum eskilerimi . Aklımın çekmeceleri hep dağınık. Bir filmin karesi gibi bakıyorum hayata uzaktan. Değiştirilmesi güç fotoğrafların peş peşe sıralanması gibi.Birini çıkartırsam diğeri eksik kalıyor.Ne tamamen yürek diye biliyorum nede sadece akıl. Ruhumu Bu bedene Bedenimi dört duvarlı bu odaya ,bu odayı da bu şehre hapsettim…

Bir insanın yaşaya bileceği tüm duygular geçti üzerimden. Ölüm acısını, ayrılığı, terk edilmeyi, aldatılmayı, hepsini yaşadım.Bir insanın tanıya bileceği bütün insanları tanıdım hiç birisi uzak değildi bana yanı başımdaydı hepsi yalancılar ,sahte yüzler,güvensizler,güvenilmeyecekler. Biliyorum ki hayat insana en çok yaralarını pansuman etmesini öğretiyor… Çoğalarak azalıyorum hepsi bu…


Sen şimdi izlediğin gördüğün bir acıya ağlıyorsun sessizce. Bense kaybettiklerime ,arta kalan zamanlarda yitireceklerime en çok da göremeyecek olduklarıma ağlıyorum…..

Sen şimdi bir bahar akşamında kaçırdığın düşlerine keşkeler saydırıyorsun. Bense yaşayamadığım onca zamana. Zorla dayatılıp ta kabul etmek zorunda olduklarıma. Ufacık bir anda avucumdan kayıp giden bir ömre……


Sen şimdi mutlu olduğun anların hayallerini kuruyorsun .Bense mutluluğun ne olduğunu bilmeyen insanlarla yaşıyorum....


Sen şimdi kocaman bir hayatın hesabını tutuyorsun zihninde.Bense geçmişte bıraktığım koca bir zamanın hesabını veriyorum kendime ....


Ben acı çekmek istemedim hiç .Aksine mutlu olmayı çok isterdim biliyor musun?.




İlk yayın tarihi : 14.8.2009
Resim : FRİDA KAHLO

9 yorum:

şah dedi ki...

yaz mevsimleri fark ettirmeden sinsice kayıp gidiyor, buna kal demenin bi yolunu bulmalı.

βЄƉΔЯƉЄм dedi ki...

nasıl da severim Frida'yı... ve bütünleştirmişsin yazıyla... Hiçkimse acı çekmez istemez biliyorsun, acıyı sever yalnızca... sevgiler

Elif Gizem dedi ki...

Frida kesinlikle yazıyla bütünleşmiş. bed@rdem e katılıyorum. Mutluluğun peşinden bazen koşmamak mı gerekiyor acaba? Aşk bile öyle aslında. Hep umudunu kestiğin an da gelip yapışıyor yakana... Ama olsun, yine de sen bıkma mutluluğa bahaneler aramaktan. Hiç vazgeçme tutunacak dallar seçmekten... Ama kendin ol hayallerinde. O zaman işte mutlu olunabiliyor ancak. Hayallerimi kimseye adamadığımda öğrendim ben mutlu olabileceğimi...

Adsız dedi ki...

merhaaba ateş böceği bu bloğunu ilk ziyaretim ama son olmayacak.eline sağlık duygularını çok güzel ifade etmişsin.yorumda arkadaşların dediklerine de katılıyorum.umarım hep mutlu olursun.içimdeki tüm pozitif enerjimi yolluyorum buradan.sevgilerimle..

Pusulasız Hayat Kitap Sesleri dedi ki...

Ben galiba en çok anı biriktirmeyi öğrendim hayattan.
Güzel yüreğine sağlık.

Ful yaprakları dedi ki...

acıyı kim sever ki:(
ama bizi büyüten de odur..
bu yüzden hiç büyümemiş olmayı diliyorum bazen.

Esin Bozdemir dedi ki...

acılar, hüsranlar ...birike birike sonunda pişmiş bir yürekle biriktirdiklerinden geriye...yeni baştan sarmalar yok mu hani!

ama yine, yeniden, silbaştan yapmak gerek!..
yüreğine sağlık...

kaleminin ucundan süzülüp kondular usuma doğru...konuştum konuştum içimden!...her şey hep aynı...!bir derin nefes aldım yeniden...umut dedim! bu seçenek daha cazip geldi!...
esen kalın...

Adsız dedi ki...

hatırlattığın için teşekkürler frida için

Adsız dedi ki...

intihar olacak onu düzeltirsen sevinirim