YAĞMUR VE MASKE ...

Dün gece hiç uyumadım...

Bütün gün ve gece bardaktan boşanırcasına bir yağmur vardı Çukurovada.Çocukluğuma gitti aklım .Her yağmurda kendimi sokağa attğım o günlere .Ben yağmuru çok severim .Her yağmurda pencere kenarına geçer ayaklarımı sallandırır büyüdüğümde olmak istediklerimle ilgili hayaller kurardım .Mesela dünyayı gezecektim.Sırt çantamı alıp kendi hayallerimin peşinden koşacaktım .En büyük isteğim büyümektim ve ben büyüdüm.Böyle olacağını bilmeden .Her sabah uyandığım da yeni bir maskeyle buluyorum kendimi ayna karşısında. ..

Bir süre pencere kenarında elimde kahve kokusuyla bunları düşünerek şehri seyrettim .Gelip geçen arabalar Telaşla bir yere yetişmeye çalışan insanlar .Keşke dedim kendime keşke .Hayatın bir dur düğmesi olsa ve ben çocukluğumun yağmurlarında durdursam hayatı.Ne güzel olurdu hayalleri yeni baştan kurmak .Durdurup hayatı bir yerinde herşeye yeniden başlamak .Gün geliyor insan çakılıp kaldığı yerden hiç kalkamayacağını sanıyor .Yada ayağa kalktığında ruhundaki yaraların berelerin arttığını fark ediyor.Ne yaşanırsa yaşansın öyle yada böyle insan bir daha asla geriye dönemiyor..

Pek konuşkan değilimdir hele kendime karşı hiç.Yaşım büyüdüysede büyümedi içimde ki çocuk çünkü: yüreğime yerleşmiş kararsız diğerim .Bir yanım kalk gidelim derken diğer yarım durduru beni.Peki ya her gün taktığım maskeleri söküp attığımda ne kalır geriye elimde avucumda .

Şimdilerde aynada ki suretime bakıyorum hangisi benim hangisi oynadıklarım .Hayatımın ne kadarını başkaları yaşamış benim yerime .Bunun cevabını veremiyorum kendime ..Herşeye rağmen anladım ki hiç bir acı sonsuza dek sürmüyor hiç bitmeyecek sandığımız acılarda günü geldiği zaman bitiyor .Ama hayatta bazen bedeller peşin ödeniyor....