KUYU...

Gel sen ne çektiğimi birde bana sor. Nerde nasıl yaşanmır birde bana sor.Evlerin ışıkları bir bir yanarken .Bende ki karanlığı gelede bana sor...


Ne zaman bu şarkıyı dinlesem irkilirim .Bazen yıllarca yaşadıklarınız yetmez içinizdekileri anlatmaya .Ve bazen tek bir satır,tek bir ses,rodyoda şansınıza çıkan bir şarkı bütün yaşadıklarınızı anlatı verir işte

Hayat öğretiyor insana herşeyi.Kırıkları tamir etmeyi de zamanı geldiğinde kırmayıda.Bir çok duyguyu sırtlayıp omuzuna dipsiz bir kuyunun başında nöbette beklemeyi de.Her insanı başında nöbet tutuğu bir kuyusu mutlaka vardır .Zaman zaman içine düştüğü.Bunca kırıkla nasıl yaşanır ki sorusunu kendisine defalarca sorduğu.Ömrüne ömrü değmiş her bir insanı aradığı. Kimi zaman geçmişin keşkelerini attığı .Kimi zaman da geleceğin kaygılarını .Bazen de hepsini toplayıp bitmiş bir aşkın güncesini tutmuştur kuyunun başında sustuğu,durduğu,yorulduğu..

Şimdilerde o kuyunun başında ben önümde bir sürü cam kırığı.'' Açık yara misali yüreğimin hali''bir avuç kum gibi akıyorum zaman yada su gibi ve hatta zamanın kendisi gibi boşluğa.Diğer insanlarla aramda saat farkı varmış gibi yaşıyorum hayatı .Günde bana üç dört kez akşam oluyor.Böyle zamanlarda atıyorum kendimi sokakalara .Yürüyorum durmadan duraklamadan .Biliyorum eğer durur bakarsam hayata yaşamak dahada zorlaşacak.Kırılgan köprülerde yürüyorum çoğu zaman.Bu kadar çok yürümekten mi yoksa sürüklenmekten mi yada doğarken bile acele etmemdenmidir bilmiyorum .Hep bir kederle yaşıyorum hayatı.Ama öğreniyorum bir daha eskisi gibi kimseye büyük anlamlar yüklemem gerektiğini.

Yol bittiğinde gerisin geri kendi mabedime dönüyorum.Yani sığınağıma .Koltuğuma oturup bir sigara yakıyorum .Sokak lambasının ışığına takılıyor gözlerim başlıyorum kendimle olan savaşa.İçimdeki ses '' biliyormusun diyor Kırılan bir vazonun parçaları yeniden birleşmiyor '' Şaşırıyorum bu gerçekliğin farkındalığına ve ilk defa aynı fikirde oluşumuzun yankısına.O anda sanki aşılmaz bir duvar önünde duruyorum .Her şey değişiyor , her şeyin adı değişiyor,her şeyin kokusu,izlediğim manzara ve hatta ben bile.Öylesine kırılmış ve öylesine yanlış ezberlemişim ki dünyayı karanlığın acemisi olmamdandır gözlerimin her gece o sokaka lambasına takılı kalması.

Gece bitipte sabah olmaya yüz tutunca .Rodyoyu açıyorum ve dilek tutuyorum çıkacak şarkıya ...

Ne gemiler Yaktım.Ne Gemiler Yaktım.O Kadar Yandı ki Canım Sondu Karşıdan Baktım.... Ne göreyim kendime yıldızlardan daha uzaktım...