BEN YAŞAMAYA YETENEKSİZİM ASLIN DA

Okurmusun bilmem sıkılmadan yazdıklarımı? Okumak başkalarının hislerinde kendini bulmaktır aslın da. İnsanın şu hayatta başına gelen her şeyin kaynağı olarak kendini görmekten vazgeçmesi çok zaman alıyor. Başımdan kimine göre küçük bana göre büyük bir hayat geçti. Anlaya bildik mi olan herşeyi sanmam. Anlata bildik mi yeterince kendimizi. Zorladık belki de yaşanan onca huzursuz gecelerde birbirimizi. Sadce bazı zamanlarda özellikle yalnız kaldığımda ruhumun bedenimden çok daha yaşlı olduğu hissine kapıldığım oldu. Eskide kalan zamanlara tuhaf anlamlar yükleyen birisi içi bu yaşlılık hissi çok da garip değildi aslın da.

Odamdayım yalnızlığı seviyorum ben . Yalnızlık bazen çok büyük bir lüks insanoğluna. Bu karmaşada iç ses bile yalnız bırakmıyor insanı öylece bir başına. Küçük kurtlar salık veriyor beynine. O bir taraftan kemirirken nasıl yalnız kalına bilirki. Odamda ki oval aynaya bakıyorum. Yüzümde ne acıların çizdiği bir iz ne de başkalarının görmeyi istediği büyük yıkıntılar var. Oysa Benim gibi acıyla çok çabuk tanışanların yüzünde özel anlamlar yüklü oluyor. İfadesiz bir yüz karşılıyor beni odada ki aynada. Sen gittikten sonra o günden sonra yani. Hayatımda kapatamadığım koca bir parantez açıldı aslın da. Nokta koymak bir şeyi bitirmekti. Sen bitirirken aklında ki her şeyi ben koca bir parantez açtım doldurulması güç zamanlar çemberi. Her şeyimizi paylaşa biliyorduk belki. Tek çaresizliklerimiz bizi esir aldığında beceremedik paylaşmayı kederlerimizi. Sanki bir birimizi tüketmeye adamış gibiydik tüm sözcüklerimizi. Biriktirmeden düşünmeden çıkıp savuruyorduk birbirimize paslı çivileri. Kanamasına seyirci kalıyorduk yaralarımızın. Oysa sen benim başkentim gibiydin. Yağmalarken kendi hayatımı ilk senden başladım duygularımı kaçırmaya.

Hayatta bana biçilen rolde başara biliyordum birçok şeyi. Ancak yaşamaya yeteneksizdim ben . İnsanın eğer yaşamaya yeteneği yoksa kendisine biçilen hiç bir rolün hakkını veremiyor belki de. Ben kendi acılarımı bencilce sahiplendim hep. Paylaşmak gelmedi içimden. Başkalarının da aynı acıyı hissedip acı çekmesi dayanılmaz geliyordu. Bundandır hep sana susuşlarım anlatamayışlarım. Anlamayacağından değil acıtmasını istemediğimdendir benim gibi seni de acılarımın.

Yaşama sevinciyle hüznün ne kadar dost olduğunu öğrendim. Kapı komşusuymuş kahkahanın ağlamak. Birinden çıkıp diğerine geçmek an meselesiymiş. Gülerken ağlaya biliyormuş insan. Severken acıta biliyormuş . Savruktum hep seninleyken. Dilimin ucunda ki sözcükler çıkardı tutmadan değiştirmeden öylece. Şimdi elimde kocaman bir törpü insanı hayat nasıl törpülüyorsa işte bende öyle törpülüyorum dilimin ucunda ki kelimeleri. Ben içime o kadar çok bakıyordum ki farkına varmıyordum önüme örülen duvarların. Ta ki çarpıp kanaya kadar. Dedim ya ben yaşamaya yeteneksizim aslın da .

Anlıyorum ki şimdi; İnsana şu hayatta kendisinden başka kimse zarar veremez. Ancak insan kendi kendini yaralar. Kanatır içinde ki çocuğun diz kapaklarını umursamazca. Öğretiyor ya hayat her şeyi. Öğreniyorum bende herkes gibi...