CAMDAN

Camdan hepimizin kalbi. Kalın ve kırılması güç sandığımız bir cam. Sağlam basarız ayaklarımızı yere içimizde fırtınalar kopsa da böyle görünürüz herkese. Buz dağlarıyla ördüğümüz yüreğimizi biz çok kalın camdan sansak da yüksekten bırakıldığında tuzla buz oluruz. Bazen kendimizi güvenmediğimiz ya da çok emin olmadığımız ellere teslim ederiz bunu yaparken yüksekten düşüp paramparça olma riskini de göze alırız. Belki de hep bu yüzden. Kırıksız değil hiç birimizin kalbi. Yapıştırıp birleştirip yolumuza devam ediyoruz. Kapattığımız yaraların sadece kanaması duruyor izleri hep bir yerlerde ve hatırlanmasın istediğimiz o yaralar hiç beklenmedik zamanlarda savunmasız bir şekilde yakalar bizi. Bir önceki kederimiz farklı bir maske takmıştır. Karşımıza çıktığında tanımayız zamanla anlarız eskilerdir şimdi önümüzde duran.


Habersiz geçip giderken zaman avuçlarımızdan ekleyerek beklide görmezden gelerek yaşadığımız anlar çok çabuk anı ya dönüşüyor. Azaldık azar azar kırıldık büküldük ince ince. Sandıklar da sıkıca tutup gizliyoruz her bir anı( yı ).Bu çelişkide düğüme atanda biz çözende bağlayanda bağlı kalanda yine kendi yaralarımız. Devam ediyoruz bildiğimiz tanıdığımız tekin sularda yüzmeye.

Hiçbir acı yeryüzüne kişiye özel indirilmemiştir. Herkes acısını farklı şekillerde yaşasa da sebepler hep aynı. Bilirim herkesin kalp kırıklıkları, kırgınlıkları yaşanmışlıkları vardır. Hayat aynı pencereden baktığım ne çok insan var . Sevmek kadar sevilmekte sarar tüm yaraları.

Ama ben ;

Hiç hesap sormadım bana haksızlık edenlerden. Ve hep daha çok haksızlığa uğradım beklide bu yüzden hiç kimseyle kavga etmedim ömrümce ..Kimseye küfür etmedim ….Hep kendi kendimi yiyip birdim..


Oysa filmlerdeki romanlardaki gibi yaşamak isterdim….